نماز و تأمین نیاز درونی و روانی نوجوانان و جوانان

«بدون شک، انسان، برای گریز از توحّش و راهیابی به زندگی انسانی و حیات طیّبه و تخلّق به اخلاق کریمه و رهائی از یأس و افسردگی به یک عامل مهارکننده نیازمند است که روح او را در کنترل و تسخیر خود قرار دهد و پرهیز از انحراف و جنایت را بر او الزام و روح تعاون و نوعدوستی، عاطفه و محبت را بر وی الهام نماید و به هنگامی که پژمرده و افسرده میگردد او را طراوت بخشد» (روانطلب، 1375: 23).

«آن چه دنیای برخوردار از تکنیک و صنعت را رنج میدهد خلاء روانی و عدم برخورداری از اطمینان روحی است. بیش از 50 درصد از تختهای بیمارستهای آمریکا اختصاص به بیماران روانی دارد و بیش از 75 درصد دانشآموزان دبیرستانهای این کشور مواد مخدّر مصرف میکنند» (روانطلب، 1375: 24) (سخنرانی آقای دکتر افروز، سمینار نماز).

«در میان تمامی این امواج نگرانی و اضطراب، قرآن کریم”ذکر خدا» را به عنوان برترین داروی آرامبخش و شفا دهنده قلبها معرفی مینماید و”نماز» را به عنوان مصداق برتر ذکر میداند. همۀ آشوب و تشویشها، تمامی ناآرامیها و اضطرابها، با اقامه یاد خدا در فواصل گوناگون شبانهروز مهار میگردد. نهاد ناآرام، آرام میگیرد، طغیان هوی و هوس فرو مینشیند. قلب مأیوس امید مییابد و هنوز اثر بازیافته از این معدن فیض به کاستی نگرائیده که دگربار مؤذّن، بانکی برمیآورد و رمقی دوباره رقم میزند» (روانطلب، 1375: 26).

«نماز و نیایش، ارتباط صمیمانه‌ئی است میان انسان و خدا، میان آفریده و آفریدگار. نماز، تسلابخش و آرامشگر دل‌های مضطرب و خسته و به‌ستوه آمده و مایة صفای باطن و روشنی روان است. پیمان و انگیزة تحرک و بسیج و آمادگی –در حالتی صمیمانه و دور از رنگ و فریب- است برای نفی هرچه بدی و زشتی است و تدارک هرچه نیکوئی و زیبائی. .. برنامه‌ای است برای بازیافتن و آنگاه، ساختن خویش».